تاریخچه فیوز گلس یا همجوشی شیشه
با وجود اینکه مبدا اولیه تکنیک های همجوشی شیشه به اطمینان و به درستی معلوم نیست ولی مدارکی در دست است که نشان می دهد حدود 500 سال قبل از میلاد فینیقی ها در بین النهرین موفق به کشف ذوب شیشه می شوند. یونان باستان و رم این تکنیک را توسعه دادند و از این روش برای تولید انواع موزاییک ها ا ستفاده کردند.
برخی از تاریخ نگاران معتقدند که اولین تکنیک های همجوشی شیشه به وسیله ی رومی ها و مصری ها گسترش پیدا کرده است چرا که آنان شیشه گران ماهرتری بوده اند. تکنیک همجوشی شیشه روش اولیه ساختن اشیاء کوچک شیشه ای در حدود 2000 سال قبل بوده است یعنی زمانی که هنوز روش دمیدن در شیشه توسعه پیدا نکرده بود. هنگامی که رومیان روش دمیدن در شیشه را در مرکز تولید متمرکز آغاز کردند باعث شروع انقلابی در صنعت شیشه گری شدند . در این میان شیشه های کوره ای از این انقلاب جان سالم به در نبردند. بدین ترتیب کشف این تکنیک در هزاره اول قبل از میلاد به دلیل کارایی و تاثیرگذاری زیادش در صنعت شیشه گری تحولی عظیم به وجود آورد.
در حالی که تکنیک دمیدن در طول رنسانس پیشرفت چشمگیری داشت، همجوشی شیشه در این دوره نادیده گرفته شد و دوباره در سال 1870 م در فرانسه توسط اعضای جنبش دی ور (De verr ) احیا گردید. تا اینکه در اوایل قرن 20 این تکنیک محبوبیت خود را باز یافت. در سال 1960 به ویژه ایالات متحده آمریکا این تکنیک را تا جایی پیش رفت که همجوشی مدرن به صورت یک سرگرمی همه گیر تبدیل شد و در دنیای هنرهای زیبا محبوبیت بسیاری پیدا کرد.
در ایران هنر همجوشی شیشه یا فیوزگلس، هنری تقریبا نو محسوب می شود که علاقمندان به آن در طی سال های اخیر به تولید آثار هنری پرداخته اند. اما هنوز آنطور که باید و شاید، در این زمینه به طور کاملا حرفه ای کار نشده است و این تکنیک از اساتید برجسته محروم است.
